Ksiądz jezuita Maciej Kazimierz Sarbiewski (1595-1640), najwybitniejszy łaciński poeta XVII wieku, ceniony teoretyk poezji, liryk baroku. Pierwszy w Europie sławny poeta polski i pierwszy, przed Sienkiewiczem, tak popularny autor polski. Dzięki używaniu łaciny, już za życia osiągnął w Europie ogromny rozgłos i rozsławił kulturę Polski w stopniu później niespotykanym. Ogłoszono go jako Horatio par, czyli równego Horacemu, największemu poecie starożytności.
Europejską sławę przyniósł mu już pierwszy zbiór poezji Lyricorum libri tres, a jego poszerzone wydanie Lyricorum libri IV doczekało się w Europie ok. 60 wydań, w różnych językach. Poezja „chrześcijańskiego Horacego” była wzorem dla niezliczonych naśladowców, uczniami Sarbiewskiego byli także Adam Mickiewicz i Czesław Miłosz; o czym laureat nie omieszkał wspomnieć odbierając nagrodę Nobla. Maciej Kazimierz Sarbiewski był „noblistą” swoich czasów – podczas pobytu w Rzymie został uwieńczony poetyckim laurem przez ówczesnego papieża Urbana VIII.
W wielkiej sławie, jaką był jeszcze za życia otoczony Maciej Kazimierz Sarbiewski, rzadko wspomina się o wpływie rodzinnej mazowieckiej ziemi na życie i twórczość poety. Dlatego pragnę przybliżyć, na tle krótkiej biografii jezuity Macieja Kazimierza Sarbiewskiego, związki z rodzinnym Mazowszem oraz odzwierciedlenie ich w jego twórczości.
Autor: Teresa Kaczorowska